Ik wil graag mijn excuses aanbieden aan alle familie en vrienden die zich sinds 2020 van mij hebben afgekeerd. Ik vergeef iedereen die deze beslissing heeft genomen. Ik hield van hen vóór deze gebeurtenis, en heb toen duidelijk gemaakt dat, ongeacht hun inzicht, mijn liefde voor hen blijft bestaan, en dat is nog steeds het geval.
Wat mij heel duidelijk is geworden, is dat dezelfde informatie door verschillende mensen heel anders kan worden ontvangen. De persoonlijke perceptie kan soms volledig tegengesteld zijn. Hierbij fungeert achterliggende kennis als eerste filter. Maar het is gebleken dat groepsdruk ineens en doorslaggevend kan zijn voor de mening die een persoon aanhangt.
Om bij mezelf te beginnen, is mijn eerste ervaring er een die ik niet snel zal vergeten. Het schijnt dat je belangrijke gebeurtenissen onthoudt met de bijbehorende context en gevoelens. Zo herinner ik me de eerste maanlanding op 16 juli 1969. We zaten in de woonkamer op de grond aan de Randweg 77 in Nunspeet, kijkend naar de televisie. Mijn favoriete oom Teede, die gelegerd was op de Generaal Winkelman kazerne in Nunspeet, was er ook bij. Ik kreeg veel aardbeienwaterijsjes omdat mijn amandelen net verwijderd waren. Overigens, dat was ook een persoonlijke gebeurtenis die nog steeds levendig in mijn geheugen staat. Ik herinner me dat mijn moeder me moest afgeven aan een nogal stevige verpleegster, wat ze moeilijk vond. Die verpleegster nam me op schoot en plaatste een, naar rubber ruikende kap over mijn neus en mond, terwijl ze mijn tegenspartelen krachtig tegenging en ik lachgas kreeg als verdoving. De volgende herinnering is dat ik midden in de nacht, alleen en in een ziekenhuisbed, wakker werd met een droge mond en ontdekte dat het kind naast me mijn drinken van het nachtkastje had gestoten… Toentertijd waren de nonnen in het Pius ziekenhuis van Harderwijk nog niet bezig met het geestelijk welzijn van de kleine patiëntjes, want ik herinner me een soort berisping en dat ik me vooral geen zorgen moest maken over al het bloed op mijn kussen en ook vooral geen aandacht moest vragen, maar gewoon moest gaan slapen… Om terug te keren naar het onderwerp, waar was jij tijdens belangrijke gebeurtenissen zoals de eerste maanlanding toen Neil Armstrong de legendarische woorden sprak: ‘That’s one small step for [a] man, one giant leap for mankind.’ En welke gebeurtenis of geur kun jij verbinden aan het moment dat je hoorde dat Elvis was overleden? Het feit dat dit totaal anders kan zijn dan mijn ervaring geeft je al een beetje inzicht in het verschillend interpreteren van dezelfde feiten. Mensen koppelen emotie, geur en beeld aan belangrijke gebeurtenissen, waardoor we ze beter kunnen onthouden. Even een zijsprong… Dit schijnt tevens de reden te zijn dat vrouwen een beter geheugen hebben voor persoonlijke gebeurtenissen, omdat ze standaard meer emotie bij deze gebeurtenissen ervaren. De koppeling tussen gebeurtenis en geur, smaak, emotie, beeld, enzovoort zorgt voor een langer en duidelijker geheugen van de gebeurtenis.
Om dichter bij de reden te komen waarom ik kritisch kijk en luister naar de mening van bepaalde instanties, is het wellicht goed om de gebeurtenis op 11 september 2001, “9/11” in New York, te beschrijven. Op deze zonnige en warme dag was ik als freelance IT’er een potentiële nieuwe auto aan het testen. Bij de Alfa Romeo dealer in Weesp had ik een Alfa 147 sport opgehaald voor een proefrit. Helder is de herinnering aan de geur van de landelijke boerderijgrond, waar ik die dag met veel te hoge snelheid doorheen scheurde. Toen ik thuiskwam en hoorde dat er een vliegtuig in het World Trade Center in New York was gevlogen, heb ik snel CNN aangezet om 20 minuten later het tweede vliegtuig in de toren te zien vliegen. Ik weet niet of jij je eerste reactie kunt herinneren, maar die van mij zal redelijk uniek zijn. Voor mij leek het alsof ik naar een vreemde film zat te kijken. Niet omdat het ongeloofwaardig is dat zoiets kan gebeuren, maar meer vanuit mijn idee dat een aluminium vleugel, gevuld met kerosine, heel fragiel is, terwijl er tegelijkertijd onwijs sterke metalen worden gebruikt voor de turbine motoren, die praktisch onverwoestbaar zijn. Het vliegtuig sneed als een “warm mes door de boter”, met achterlating van een silhouet als uit een tekenfilm van de omtrekken van dat toestel op de plek waar het de toren binnen vloog. Vervolgens explodeerde het vliegtuig zodra het volledig binnenin de toren was. Voor mijn perceptie was dit iets wat niet voor mogelijk werd gehouden, en ik zat met ongeloof te kijken en vooral te luisteren naar het verhaal. Al snel werd “Al Qaida” aangewezen als de dader, hoewel ze dit zelf niet hadden geclaimd… Het was traumatisch en het verlies van zoveel onschuldige levens bij deze gebeurtenissen en de reddingsoperaties achteraf zijn te schokkend voor woorden en hebben een diepe impact op mij gehad. Ik heb er meerdere malen met vochtige ogen aan teruggedacht.
Het zou tot 2007 duren, het internet was al iets commerciëler geworden en er kwamen steeds meer films en documentaires op onder andere YouTube. Dit werd nog niet duidelijk merkbaar gecensureerd en zodoende was er
ruimte om de visies van diverse mensen te bekijken, of het nou waarheid of fictie is, en de algoritmes waren nog niet zo ingesteld dat je 1 bepaalde visie te zien kreeg. Alhoewel ik als IT-consultant altijd heb geadviseerd om meerdere accounts aan te maken. Het ene account onderzoekt “alsof je het ermee eens bent” en het andere account doet het tegenovergestelde. Dit gaf bij zoekmachines een betere, minder vooringenomen mening. Alsof je de Telegraaf en de Volkskrant naast elkaar las om een beter beeld te vormen van dezelfde zaken. Op YouTube bekeek ik toen de documentaire Zeitgeist – The Movie. Hierin werden verschillende feiten omtrent 9/11 genoemd en sommige zijn zo schokkend dat je bijna niet gelooft, of beter gezegd, je kunt het niet geloven dat mensen zo slecht zijn dat ze dit hun medemensen aandoen. Zonder te diep op de gedocumenteerde zaken in te gaan – daarvoor kun je beter je eigen onderzoek doen – lijken de meeste feiten voor zichzelf te spreken en staan ze haaks op het verhaal dat ons verteld werd. Ondanks dat uit recent onderzoek naar voren kwam dat bijna 50% van de Amerikaanse bevolking gelooft dat “Al Qaida” niet achter de aanslagen zat. Huh, wat zeg je nou, Patrick? Er waren toch perfect onbeschadigde paspoorten van de kapers gevonden? (en er is verder niets onbeschadigds teruggevonden. Volgens de documentaires is het grootste stuk dat ze hebben gevonden in het puin, een deel van een telefoontoetsenbord…)
Maar ondanks dat bijna de helft van de Amerikanen ondertussen voldoende informatie heeft om het verhaal van de media en de instellingen die de media besturen in twijfel te trekken, komen er nog regelmatig mensen langs die het 9/11-verhaal volgens de media vol vuur verdedigen en het volkomen logisch vinden dat de wetgeving is veranderd en je nu zonder verdediging naar Guantánamo Bay gestuurd kan worden, dat je niet meer normaal met een flesje water een vliegtuig in komt, en dat deze “tijdelijke regels” nu al meer dan 20 jaar de vrijheid van de mensen beperken. Ik werd na Zeitgeist door de meeste mensen als een vreemde persoon gevonden wanneer ik vertelde dat 9/11 niet verliep zoals de algemene perceptie was die de meeste mensen hadden, of nog steeds hebben.
Toen we eind 2019 en begin 2020 te maken kregen met “het 4us”, werden we ook gebombardeerd met allerlei doemscenario’s. Er werden zogenaamde commissies en groepen van “wetenschappers” ingezet en de media sprak met één mond tot het volk. De hoofdredacteur van de Volkskrant heeft zelfs publiekelijk verklaard dat “in geval van een crisis” we met één mond moeten praten om vooral de neuzen dezelfde kant op te laten wijzen. Sommige mensen noemen dit propaganda, een verhaal dat niet noodzakelijk gebaseerd is op de werkelijkheid, om het gedrag van de ontvangers te beïnvloeden zodat ze doen wat “we” willen. De grondlegger van propaganda, Edward Bernays, heeft hier waardevolle dingen over gezegd.
Ik heb me laten informeren op internationaal niveau, mede omdat al snel duidelijk werd dat er wereldwijd precies hetzelfde aan de gang was. Van respectabele doktoren en wetenschappers tot onafhankelijke journalisten die de achtergronden onderzoeken en met feiten gewapend een ander verhaal vertelden dan wat er doorgaans in de algemene media werd verteld. Hieruit ontstaat een verschil in perceptie. Zowel mijn familie en vrienden als ik hadden te maken met dezelfde situatie en feiten, maar we hadden een heel andere perceptie van wat er aan de hand was.
Aangezien er verschillende oorzaken zijn voor mijn gedrag van toen, zou het een te lang verhaal worden. Daarom zal ik hier in komende artikelen verder op ingaan.
Wat mij duidelijk is geworden, is dat ik als een apostel mijn gevonden waarheid aan het prediken was tegen de mensen waar ik om geef en zelfs van houd. Het is mij ondertussen ook duidelijk geworden dat ik hier toen in doorgeschoten ben. Ik heb wel eens gehoord dat het makkelijker is om een grote groep voor de gek te houden dan om één persoon ervan te overtuigen dat het wellicht anders in elkaar zit.
Rest mij om direct tot familie, vrienden en geliefde kennissen te spreken die geen contact meer met me willen hebben om te zeggen dat ik vaak op de volgende manier aan ze denk:
Sorry,
Vergeef me,
Ik hou van je,
Bedankt.
