Het is me ondertussen duidelijk dat er iets scheef is gelopen tussen mij en de samenleving waarin ik me verkeer. De afgelopen vijf jaar zijn een rollercoaster geweest, en diverse heftige emoties zijn op bepaalde momenten een deel van mijn leven geweest. Eerst was ik verbaasd, toen kwam er een soort tevredenheid, dit sloeg daarna om in boosheid, vervolgens in depressie, en nog steeds is mijn zielleven op dit moment niet bepaald relaxed te noemen.
Ik heb met succes veel mensen kunnen helpen met Reiki, zowel voor mezelf als voor mijn toenmalige klanten. Dat vereist een bepaalde manier van kijken naar de wereld, maar vooral naar jezelf, voordat je anderen kunt helpen. Zo heb ik me de afgelopen vijf jaar steeds minder kunnen voelen, “to put it mildly,” zouden de Engelsen zeggen.
Anyway… als mijn intelligentie getriggerd wordt doordat er verkeerde feiten worden genoemd of er een soort framingtechniek wordt gebruikt, dan reageer ik als de beruchte “gebeten hond.” Dat dit juist niet de modus is waarmee je “volle zalen” trekt, is me meer dan duidelijk. Het lastige is echter om te herkennen welke communicatie bij mij een reactie triggert die juist ongewenst is. Hoe moet ik dat nou uitleggen…?
Het is alsof je naar een psychiater gaat met een probleem. Je weet wat het probleem is, je ziet en voelt het, je begrijpt dat de psychiater je advies geeft met goede bedoelingen—en dat wist je zelf eigenlijk al—maar… je kunt het gewoonweg niet toepassen of verwerken in de communicatie, zodat je er je voordeel mee kunt doen.
Feiten zijn rare dingen. Vroeger zeiden we bijvoorbeeld dat iets wit of zwart was. Je had twee opties en die stonden vast. Helaas zijn we nu beland in een manier van communiceren waarin jouw feiten door anderen “ineens” anders geïnterpreteerd worden. In mijn voorbeeld staan zwart en wit voor positief en negatief, of bijvoorbeeld voor kleurnamen. Maar je moet niet raar opkijken als je die termen ergens gebruikt en dan ineens als racist wordt bestempeld, omdat iemand de perceptie heeft dat je misschien wel eens “iets anders zou kunnen bedoelen.”
Ik heb een wetenschappelijke achtergrond en een succesvolle carrière in de IT afgesloten als manager bij een van de grootste consultancybedrijven ter wereld. Terwijl ik daar werkte, waren mijn Duitse, Amerikaanse en Nederlandse managers verbaasd over mijn directe manier van communiceren. Al sinds mijn jeugd probeer ik zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven. Dit resulteerde bijvoorbeeld in een budgetaanvraag zonder de gebruikelijke 20% extra, of in het feit dat ik een Amerikaan vertelde dat ik moe was, wanneer hij een gesprek begon met de dooddoener: “How are you doing?”
Het verbaasde me achteraf dan ook niet dat ik door achterkamertjespolitiek en vriendjespolitiek meerdere keren werd overgeslagen voor promoties. Hierdoor heb ik uiteindelijk persoonlijk ontslag genomen en een salaris van 1,5 ton per jaar, exclusief bonus, opgezegd op basis van mijn principes—zonder op dat moment een ander inkomen te hebben.
Als je terugkijkt op de COVID-periode, begrijp je misschien dat ik niet kan bevatten hoe mensen zich kunnen conformeren aan onwerkelijke druk, gebaseerd op valse aannames, opgelegd door een overheid die, zelfs toen al, werd tegengesproken door werkelijke feiten.
Om hier niet te herhalen waar ik me veel schuldig aan maak—namelijk het waarschuwen van de mensen die ik liefheb voor de door mij opgedane kennis die je niet hoort in de mainstream media, maar waarvan ik vind dat je het echt “moet” weten—kan ik het beste besluiten met een persoonlijke noot:
Sinds 2021 heb ik eigenlijk al mijn vrienden, mijn relatie en veel kennissen verloren. Hierover heb ik eerder al een bericht geschreven, waarin ik aangaf dat ik de mensen met een andere mening, die me hebben verlaten, vergeef en dat ik begrijp dat mijn opvattingen en manier van communiceren hier deels de oorzaak van zijn.
Het zou fijn zijn om weer meer contact te hebben. Ik zit letterlijk vast in Amstelveen en ben eigenlijk sinds 2021/2022 niet meer buiten geweest. Ik heb zelfs een rollator nodig om me binnenshuis te verplaatsen. De medische wereld—beginnend bij mijn huisarts—is niet in staat om te achterhalen waar mijn problemen vandaan komen, laat staan een mogelijke oplossing te bieden die ervoor zorgt dat het beter gaat, of zelfs het probleem oplost, zodat ik weer “gewoon” naar buiten kan om te lopen en te fietsen.
Af en toe zie ik achter het raam een beginnende voorjaarszon verschijnen, maar dat maakt het in mijn hoofd juist alleen maar donkerder…
